نامه اي از يك نرگس
فرستنده: nargess9009@yahoo.com
من همان نرگسي هستم كه پشت پرده ي خيس محبت شما انسانهاي دعاگو خوابيده بودم و در سايه سار تنهايي و نااميدي و كوير وحشت از مرگ، دست و پا مي زدم.
و اكنون بر سلولهاي نازك و گول خورده ي خويش فائق آمدم
و نسيم رفتن از من گذشت و رفت
و مرا بين شما دو دستي نگاهداشت.
طبيعيست كه هر ميخك تشنه، از زيارت نور سيراب نمي گردد
اما من از سر سادگي، چه خوب شد كه بوسه هاي پائيز را باور نكردم.
طبيعيست كه من به شما و گيرايي دعايتان حسودي كنم.
چه شبها كه بر نامه هاي شما گريستم و بذر اميد در دل كاشتم.
اوايل هر نوع اميدي را پس مي زدم. اما كم كم باور كردم كه وقتي همه مي گويند مي شود، تقدير من در ماندن است.
در اين مدت امام راضي ام را بارها بوسيدم.
و فرشته اي بر گويچه هاي سرطاني خون من، تاليم تابانيد و من با اين تابش الهي خفتم و بيدار شدم.
باورش سخت است كه ناگهان چنگالهاي خون آشامش از من لغزيد و برفت
اما بايد خدا را بيش از قبل باور كنم كه او مرا به زندگي برگرداند.
اينك كه ايستاده ام، نمي دانم براي شما چه كنم؟
چگونه مي توانم ذره اي از آن دريا را به شما بازگردانم؟
من هيچ ندارم جز
قطره هاي اشك شوق مادرم، پدرم، تنها برادرم و تمام خودم.
باورش سخت بود كه در قرن ما هنوز معجزه رخ مي دهد، اما اينبار نه از دستان مسيح، كه از دعاهاي شما رخ داد.
شما پنجره اي را بر من باز كرديد كه ديگر آنرا نخواهم بست.
آيا شنيده اي؟
آيا شنيده اي كه نه در دوردستها،
كه در همين نزديكي ها،
معجزه اي رخ داده؟!
آيا شنيده اي كه در حيطه ي حضور،
آنجا كه آب هست،
و خدا هست
و آنجا كه همه هستند و تو هستي و هر چه بايد هست،
يكي را دو دستي نگه داشتند
و روحش را پر از شيريني هاي جور وا جور كردند،
آيا شنيده اي كه آنكه بر ما مي گذرد
بي آنكه خود بخواهيم
بر من هم گذشت
شايد بي تفاوت
ولي دستانش به گرماي خورشيد بود
و گل من شكفت
و اين همان بود كه از روز نخست
همه وعده مي دادند
و اينك ديگر بايد گفت: يكي بود
كه ديگر يكي يكدانه نبود
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
محمد: نرگس جان، تو در دل خدا نفوذ كردي و قشنگ حرفهايت را زدي. خيلي خوشحالم. خيلي. خيلي. اميدوارم پزشك شوي و شفاي بيماران گردي. مي دانم كه مي تواني. حالا ديگه بهتر از هر موقعي مي داني كه مي تواني. تولدت مبارك. :)
0 نظر:
ارسال یک نظر