1- این وب سایت تاریخ ِ مداد رو میگه. یه برنامه هست توی کانال دیسکاوری که راجع به ساخته شدن ِ چیزها برنامه داره. تو ایران کارخونه های بسیار خوبی هست. به جای اینکه تبلیغ کنین که پسر 12 ساله نسبیت انشتین رو برده زیر سوال که همه بهتون بخندن (نه به خاطر ِ بردن زیر سوال ِ یک نظریه بلکه برای اون بخش 12 ساله اش و حماقت ِ علمی نهفته درش) بیاید بچه های کنجکاو رو خوراک ِ درست بدید. زمان ِ ما یه برنامه ای نشون می داد که یه آقای مهندسی وسایل جالبی می ساخت و توضیحاتش رو آقای اسکندری روش می گفت. موج ِ عظیمی از کیت های الکتریکی ساختن رو باعث شد در نسل ِ ما. اما بچه های امروز با عموپوررنگ دارن بار میان و به جز مزخرف و کارتون های بی سر و ته چیزی یاد نمی گیرن.
مداد سازی. پاکن سازی. پنیر سازی. ماست سازی. لنز سازی. کفش سازی. تلویزیون سازی. نوار سازی. سی دی سازی. بلوک سیمانی سازی. موزاییک سازی. شیشه و بطری سازی. قاشق و چنگال سازی. بشقاب سازی. کابینت سازی. لامپ سازی. لیوان یک بار مصرف سازی. ساعت سازی. کله قند سازی. پودر لباسشویی سازی. خودکار سازی. پیچ سازی. میخ سازی. انبردست سازی. و ... فقط تو رو خدا نه انتقادیش بکنین و نه سمبل کاری. اسمش هم می تونه باشه: چیز سازی.
2- اگه تو یوتیوب بگردین می بینین که چیزهای بسیار جالبی هست. مثلا چطور میشه حباب های بزرگ ساخت. دوربین رو چطور سوار ِ بالن کنین و بفرستین هوا و از زمین عکس بگیرین. چطور چیزی بیفته تو بطری درش بیارین. اگه نوشابه رو با یه نوع شکلات بخورین منفجر میشه تو معده تون. یکی باید بره معادل ِ ایرانی ِ این ها رو پیدا کنه. موادی که تو این ویدیو ها هست خارجی اند اما با مواد ایرانی هم میشه همین کار ها رو کرد. مثلا جطور میشه خش روی سی دی ها رو پاک کرد. چطور میشه روی پیرهن آرم چاپ کرد و .... اسمش هم بذارین: چطوری میشه؟
اگه من وقت داشتم یک کانال به صدا و سیمای شفا اضافه می کردم و از این ویدیو ها می ساختم. بچه ها نظرتون پیه که شما ها بسازین و برم بفرستین تا یک کانالش کنم تو صدا و سیمای خودمون؟
یک طرح هم برای خودم و شما دانشجو ها دارم.
دانشجویانی که خارج از ایران هستن انسان های بسیار تحت فشار ِ کاری هستن. اینجا هم فشار ِ دوری از خانواده هست. حجم ِ زیاد ِ کار و وقت ِ کم. البته در عوض نتیجه: پختگی ِ علمی و شخصیتی است و تجربه های بسیار بسیار مفید برای همه ی عمر. همه ی این فشار ها هم قابل تحمل و قابل ِ برگردوندن به لذت ِ رشده.
بچه های ایرانی در اینجا اغلب آخر ِ هفته ها سعی می کنن خوش باشن تا انرژی بگیرن برای یک هفته ی دیگه دونگی و تلاش و لذت ِ ناشی از فهمیدن ِ مطالب ِ جدید. بچه ها ی ایرانی گاهی دور ِ هم جمع میشن و تفریح می کنن و می خندن و جوک می گن و فیلم سینمایی نگاه می کنن یا میرن بیرون و توی پارک یا میرن اطراف ِ شهر و خلاصه این خستگی رو از تن بیرون می کنن. اگه این کار ها رو نکنن مطمئنا نیمه های راه دیگه نمی تونن ادامه بدن. مواردی من به چشم ِ خودم دیدم دانشجویانی که بهداشت ِ روانی رعایت نکردن و ناموفق و نیمه کاره برگشتن ایران. البته خانواده های این دانشجویان مقصر ِ اصلی ِ ناکامی فرزندشون بودن.
خانواده ها معمولا از اونطرف باید امید بدهند، حرف های امیدوار کننده بزنن و مهربانی می کنن و خبرهای بد اصلا نگن و تشویق مون کنن به تلاش برای بهترین بودن توی تحصیل، غذای خوب خوردن و بهداشت ِ فکری داشتن. تفریح کردن و با هم بودن تا اینکه کمی آرام تر بشیم و نیمه ی کار درس را رها نکنیم و برگریدم ایران. توی این محافل دانشجویی من دارم مصاحبه هایی می کنم از بچه ها و کار های علمی شون به زبان ِ فارسی و انگلیسی و فارسی و به زودی وب سایتی براش می زنم.
ای کاش صدا و سیما هم به دانشجویان خارج از کشور توجه می کرد و به جای اینکه تا حرف ِ اونها میشه مجری های لوس تلویزیون هی بگن که امیدوارن برگردن و ایران رو بسازین، روی این موضوع بهتر کار می کردن. مشکلاتشون رو بررسی می کردن. راهنمایی می کردن خانواده ها رو.
متاسفم که جوون ها سگ بازی، خوانندگی، دزدی و رانندگی بد رو از خارج یاد میگیرن.. .
... محمد
Excerpt: Some prposals to the Iranian Broadcasting Company to let them enhance their channel programs.
0 نظر:
ارسال یک نظر