دو آدم در مقابل ِ من. یکی سریلانکایی و یکی ایرانی. با هر دو کمتر از چند روز نیست که آشنایی. با هر دو تبادل ِ پول داری. با اولی میلیون ها و با دومی ده بیست هزار تومن. هر دو حسابگر. یکی معتقد به پسر ِ شیوا (آقا فیله) و دیگری نمازگزار.با اولی حسابی کشتی گرفتیم سر ِ قیمت، و هر سکه برامون مهم بوده. در جایی پرسید: پول ِ فلان چیز رو داده ای و من گفتم: آره. اما فاکتور رو شهر ِ دیگری جا گذاشتم. شک کرد و وایساد. گفتم: باور کن داده ام. گفت: تا فاکتور را نبینم نمیشه. گفتم: تا دو ساعت ِ دیگه همه جا تعطیله، باید بقیه ی کار را انجام بدیم. گفت: نه. هر چی توضیح دادم (بدون ِ قسم خوردن) گفت: نه. تو باید بفهمی که مردم از تو زرنگ تر هستن. من سکوت کردم و دوباره اون پول رو دادم. دیگه توی راه باهاش حرف نزدم. وقتی رسیدیم به وزارت خونه، اتفاقی از خانم منشی پرسیدم و دیدیم که فاکتوری از پرداخت ِ من اونجاس. پرینت کرد و به دستش داد. طرف فاکتور رو که دید قرمز شد. دو ساعت ِ بعد موقع خدا حافظی مبلغ درشتی به من برگردوند. دو برابر ِ آنچه باید می داد. گفتم این چیه؟ گفت: دو بار پرداخت کردی. می فهمم. منم شرقی ام. دلم گفت باید بهت اعتماد کنم اما نکردم. این تنبیه ِ منه وگرنه مجازاتش رو باید جایی دیگه توی زندگیم بدم. قبول کن. من هم اون مقداری که باید رو قبول کردم. گفت: محمد، بخند، خوشحال باش. دلگیر نباش ازم. اینقدر ساده اینو گفت که به دلم نشست و خندیدم.
دومی، سر ِ چند هزار تومن به من گفت: دروغگو! اونم دو سه روز بعد از آشنایی مون! توضیح دادم که اینطور بوده و اون اشتباه می کنه. به زبان ِ بی زبانی گفت دروغ می گی.
دو برابر چندر غاز رو بهش دادم. آروم شد که حرفش درست بوده! امیدوارم سالم باشه.
اون پول هایی که حلال هستن وسیله ی سنجش ِ سره از ناسره هستن. با پول ِ حلال میشه فهمید کی به روز ِ جزا (واقعا) اعتقاد داره.
آرامش ِ جانم شد رودکی ِ عزیز که هزار و صد سال ِ پیش نوشت:
مِه تران ِ جهان، همه مُردند،
مرگ را سر همی فرو كردند
زير ِ خاك اندرون شدند آنان كه،
همه كوشك ها بر آوردند
از هزاران هزار نعمت و ناز
نه به آخر، به جز كفن، بردند
... محمد
Excerpt: Dealing with two persons, one believes in Shiva's son, the other is a prayer. Money is a tool to distinguish between those who believe in God and those who don't. Praying does not make any difference. 