چون به ملاحظاتي پايبند بوديم، فرصتي مناسب را انتظار مي كشيديم، تنبلي مي كرديم و براي اين كه مدام به خود مي گفتيم: چيزي نيست هميشه فرصت خواهيم داشت!
زيرا نمي دانستيم هر روزي كه مي گذرد بي جانشين و هر لحظه نايافتني است.
زيرا تصميم گيري، تلاش و عشق ورزي را به وقتي ديگر وانهاده بوديم.
سپس (اين مردم) چنين خواهند انديشيد: آه! اي كه خواهي آمد، زيرك تر باش. دم را غنيمت شمار!
شیرین - منبع
Excerpt: A part of Andre Gide's book called The Fruits of the Earth.
0 نظر:
ارسال یک نظر