به ژاپن فکر می کنم. به اون ۵۰ نفری که توی راکتور موندن تا سیستم خنک کننده رو به کار بندازن. به سلول های دونه دونه کشته شده ی اون ها بر اثر برخورد نوترون و به سرطانی که می گیرن و شهادت ِ دردناکشون که چهار پنج سال دیگه رخ میده. به این که دل بخواه این کار رو انجام دادن. و به ایرانی هایی که توی جبهه تا همین حد داوطلبانه به استقبال شهادت می رفتن.
باید تکنولوژی ساخت ربات با کارکرد های مشابه انسان؛ دستگاه پیش بینی زلزله و سونامی حساستر؛ و سیستم های خنک کننده ی اتوماتیک راکتورها توسط ژاپن در اولویت قرار بگیرد
0 نظر:
ارسال یک نظر