در کودکی ِ ما یک فلسفه ی این ماه: هم‌دلی با آنان بود که کنار ما می‌زیند که چون ما چیزی برای خوردن یا آشامیدن ندارند.
این ماه ماه مهربانی با دیگران بود.
این روزها این فلسفه گم شده است و با اجبار مخلوط شده است
به ما می گفتند: یا جای جنگ است در بیرون از بدن؛ یا جنگ درون ِ نفس و البته دومی بسیار بزرگ است. در تاریخ اسلام هست که جنگیدن در میدان نبرد در رمضان حرام شده است تا مجاهدان به مبارزه ی بزرگ بپردازند. از طرف دیگر "فهمیدن" از هزار رکعت عبادت برتر است . به قول استاد محمد تقی جعفری: (نقل به مضمون) البته کسانیکه انرژی نیاز دارند تا در نبرد ِ علیه ظلمت ِ نادانی و جهل باید تمام روز سرپا باشند و از اینور به آنور بروند و چیز بفهمند و چیزها بیافرینند البته که روزه عبادت ِ کمتر است و فهمیدن جهاد ِ بزرگ می شود. اسلام دین ِ اذیت و آزار و ریاضت به هیجوجه نیست و با همه ی ریاضت ها مخالف است.
امسال البته من در میدان نبرد با ظلمت نیستم و باید روزه بگیرم برای خودم. اما به دلایل پزشکی نمی توانم. اما سعی می کنم مهربان تر باشم. سعی می کنم بخشنده تر باشم. به روزه خسته نباشید می گویم به همه ی روزه داران و تلاش کننده گان.
فلسفه ی این ماه هم‌دلی با آنان است که کنار ما می‌زیند که چون ما چیزی برای خوردن یا آشامیدن ندارند.
این ماه ماه مهربانی با دیگران است.
چیزهای خوب همیشه ساده اند! وقتی سخت میشه یعنی یه جاییش میلنگه!
سعی می کنم در ماه رمضان به شیوه ی مرسوم شفا بسیار بیشتر بنویسم.
... محمد
پی نویس: روزه گرفتن در جاهایی با طول روز ِ زیاد (لینک)
Excerpt: on Ramadhan.
دوست داشتید! در «گوگل+» یا «فیسبوک» شراکت (share) کنید.
1 نظر:
رمضان برای تو مبارک ای مهربون.
ارسال یک نظر