جامعه ایران و کشور ما حتما از فقدان همبستگی اجتماعی و حساسیت های ملی رنج می برد. فقدانی که بی شک آزار دهنده ست و نشانه روشنی از عقب ماندگیمان. بر سر موضوعات سیاسی هزار توجیه وجود دارد برای عدم مشارکت مردمی یا اعتراضات مردمی اما در موضوعاتی مثل وضعیت وحشتناک این روزهای استان خوزستان و چند استان دیگر، دریاچه ارومیه و ... تصویر غمباری از این عدم همبستگی و حساسیت ملی قابل رویت است. خیلی ساده از کنارش رد می شویم چون موضوعی است که به ما ربطی ندارد. ما ساکن تهران و شیراز و اصفهانو تبریز و مشهدیم. گرد و غبار اهواز هنوز به ما نرسیده است! دریاچه ارومیه ربطی به ما ندارد و سیستان که آن گوشه نقشه است به ما چه!
اما فکرش را کنید درگیر وجب به وجب خاک کوبانی هستیم! اصلا راه دور نروید خیلی ساده درباره همین مواجهه و واکنش ها در شبکه های اجتماعی (صرفا به عنوان مثال وگرنه که هزار پست و نوشته در شبکه های اجتماعی ذره ای از این مشکلات و معضلات زیست محیطی یا و... کم نمی کند) حرف می زنم. گرد و غبار و آلودگی وحشتناک استان خوزستان و چند استان دیگر آنقدرها که باید شیک نیست. آنقدرها ما را آدم های درگیر مناسبات حقوق بشری جلوه نمی دهد.
فکرش را کنید در همان ماجرای معروف اباذری و پاشایی چند نفر درگیر آن فیلم مستندی شدند که اباذری از آن سخن گفت؟! سیستان اصلا مگر موضوع مهمی است؟!
تنها واکنش ما البته واکنش به مسبب اصلی این فقدان است اما تیغ انتقاد به سمت خودمان هیچ وقت نیست. واکنش مرسوم این است: خاک بر سر دولت که کاری نمی کند!
نوشته های دیگران- امین بلاغتی
Excerpt: ...
لطفا اگر از مطلبی خوشتون اومد با دوستانتون در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید..
0 نظر:
ارسال یک نظر