اين من كيست
كه سر از خاك برآورده، سخن مي گويد
و از غبار ِ تن، جهان را مي نگرد
اين كيست كه به جاي ِ سنگ ِ خاموش مي شنود
و به جاي ِ آب ِ روان با گوشت و پوست و استخوان جهان را احساس مي كند
اين كيست كه به جاي جنگل، شب را تنفس مي كند
و به جاي گل ِ سرخ مي بيند
و مي داند كه پرنده در پرده ي آواز چه مي گويد
اين من كيست كه به جاي ِ خورشيد از ديوِ سياه ِ شب مي ترسد
و اين كيست كه هيولاي پريشان ِ عالم را نظام مي بخشد
اين من كيست كه از عدم سر برآورده و چهره ي معشوق را نظاره مي كند.
شعر: كتلين رين
ترجمه: حسين الهي قمشه اي
...Mohammad
0 نظر:
ارسال یک نظر