داشتم الان جزئيات جنگ رواني آقاي بوش و دار و دستش رو ميشنيدم از BBC. حرفهاي آقاي خاتمي رو هم شنيدم که خوب مقابله مي کنه و هميشه برام اعمالش جالب و متفکرانه س.
يه سوال مهم ذهنم رو پر کرده. کي و کجا بايد خشمگين شد؟ آيا اصلا خشونت واجبه؟
خب براي جواب دادن خيلي بايد فکر کرد. اما خوشحالم که هميشه مرد عمل بودم. از رفتار آفاي خاتمي شروع ميکنم در برابر دولت ناسالم و بسيار جنگ طلب آفاي بوش.
تکنولوژي هسته اي که حق مردم ايرانه. مثل برق و آب که حق مردم ايرانه که ازش بهره مند بشن. اون کشورهايي هم که بمب ميسارن يه جورايي توش موندن. آخه اين بمب رو که نميشه ازش استفاده کرد. فقط ميمونه خرجي که نگهداريش ميذاره رو دست آدم. اين بمبها خيلي حساسه و نگهداريش در محيط مناسب و حنثا بسيار خرحسازه. يه خرچ عظيم براي چيزي که هيچوقت استفاده نميشه. اين بيشتر بچه بازيه.
اما چرا آمريکا گير داده! چون بالاخره نفت براش حکم هوا رو داره و اينا هم يه بهونه س. ديگه آدم که ضايع نميتونه خنگ باشه که نفهمه.
اما چرا اينا رو تو شفا مي نويسم! چون يه نکته داره توش. تو زندگي گاهي يکي الکي بهت گير ميده بلکه بتونه يه چيز با ارزشي رو از زندگيت هاپولي کنه! شغلت رو! شوهرت رو! مقامت رو و ...
معمولا واکنش اول آدم بهتره خشم نباشه. چون به قول انگليسا خشم آخرين راهه نه اولين راه.
حداقل چيزي که از اين بلند بلند فکر کردن نصيبم شد اينه که خشم فکر کنم واجبه! ميشه يه راهنمايي کنين من رو با حکمت عرفان ايراني که خشم جاش کجاي زندگيه؟
... محمد
---------------------------------
براي اونهايي که نميدونن تکنولوژي هسته اي چيه هم بايد بگم تکنولوژي هسته اي يعني توليد برق. يعني پزشکي هسته اي و ... . مثل چاقو ميمونه که حق همه ي ايراني هاست که داشته باشن تو آشپزخونه هاشون (و نه تو جيبشون).
0 نظر:
ارسال یک نظر