اولین لبخند

امانت خدا بر زمین مانده بود . آدمیان می گذشتند بی هیچ باری بر شانه هاشان

خدا پیامبری فرستاد تا به یادشان آورد ، قول نخستین و بیعت اولین را

پیامبر گفت : ای آدمیان ، ای آدمیان ، این امانت از آن شماست بر دوشش کشید

این همان است که زمین و آسمان را توان بر دوش کشیدنش نیست

پس به یاد آورید انسان را و دشواری را ...

اما کسی به یاد نیاورد

پیامبر گفت : عشق است ، عشق است ، عشق است که بر زمین مانده است

مجال اندک است و فرصت کوتاه شتاب کنید و گرنه نوبت عاشقی می گذرد

...اما کسی به عشق نیاندیشید ...

پیامبر گفت : آنچه نامش زندگیست ، نه خیال است و نه بازی . امتحان است

و تنها پاسخ به آزمون زندگی ، زیستن است ، زیستن .

...اما کسی آزمون زندگی را پاسخ نگفت ...

و در این میان کودکی که تازه پا به جهان گذاشته بود ، با لبخندی پیامبر را پاسخ گفت

زیرا پیمانش را با خدا به یاد می آورد و آنگاه خدا گفت

...به پاس لبخند کودکی ، جهان را ادامه می دهیم ...

تقدیم به مرجان عزیز ، به پاس ِ اولین لبخندش در خنکای اولین روز ِ شهریور