نیاز با عشق متفاوت است

اغلب مشکل می توان تصور کرد که در درد خیری هم باشد .
به محض این که حسش کردیم،خواهان تسکین می شویم.
قرص می خوریم ،مخدر مصرف می کنیم،پرخوری می کنیم،
بسیار خوابی می کنیم،پنهانش می کنیم،منکرش می شویم
به هر کاری تن می دهیم تا از احساس نا آسودگی در امان بمانیم.
کم وقت صرف می کنیم تا این درد را ریشه یابی کنیم.
اغلب ما کارشناسان مقصر یابی خوبی هستیم.آموخته ایم که شکستها
و مساله های خود را راحت به حساب دیگران بنویسیم

برقرار کردن یک رابطه یعنی پا گذاشتن به راهی که شاید به درد منتهی شود .
این امر زمانی بیشتر حقیقت می یابد که
رویکردمان به دیگران همراه با توقعهایی باشد.
خیلی ها می خواهند عاشقانشان بهترین دوست و معتمد ترین کسشان باشد
وسرچشمه ی اعظم خوشبختی،کسی که همیشه در کنارشان باشد .
او را وفادار، هیجان انگیز و دلربا می خواهند.متاسفانه باید گفت کسانی
که دارای چنین ویژگی هایی باشند معمولا یا درداستان های
عاشقانه یا در بهشت یافت می شوند وبس.در این عالم خاکی،بی تردید نادرند.
اگر این را بپذیریم،متوجه می شویم که ناچاریم دردی
را که از این توقع های برآورده نشده ناشی می شود بر خود هموار کنیم.
البته ناگفته نماند که هر آدمی دوست دارد و بسار دوست دارد در میان کسانی
باشد که با او اشتراک های عمیق روحی داشته باشد و حتی اگر هم اشتباه کرد،
گیج بازی درآورد یا دچار افسردگی شد پشتش را خالی نکنند.با این حال از دیگران
برای ارضای خود استفاده کردن حاکی از نیازی عصبی است.کسی نیازمند آن نیست
دیگری خود را به کلی به او بسپارد. بار این مسئولیت زیادی سنگین است.
ارضا شدن آدمی فقط منوط به تلاش خود اوست.عشق ورزیدن یعنی ایستادن
روی پای خویش، به خود اعتماد کردن و خود راهگشای خود بودن.
گاهی ممکن است نیازمند یاری دیگری بشویم ولی نباید متوقع باشیم
دیکران ارضاکننده ی نیازهایی باشند که فقط به دست خودمان ارضا می شود.

*****
با این حال درد آموزگار بزرگی است.درد عاطفی درست مثل درد جسمانی تمام نیروی
دفاعی مان را جمع می آوردو از مساله های عمیق تر
خبردارمان می کند.کارکردش این است که بیدارمان می کندوبه ما می فهماند
که یک جای زندگی مان مشکل هست و باید به آن توجه کرد
اگر درد درون را نادیده گرفتیم،به یقین دیگر نمی توانیم مهارش کنیم.

بکوشیم تا بر زندگیمان مسلط شویم
وگرنه مغلوب و قربانی وضعیت موجود می شویم
و وقت گرانبها از کفمان می رود.