الان ِ بدون ِ گذشته و آینده، الان ِ بی غمیه

همه ی ما از مرگ تصور ِ تاریکی داریم. اما خانمی هست که در نوع ِ خودش بی نظیره. ایشون عصب شناس بودن و محقق در دانشگاه ِ هاروارد، بخش ِ اهدای مغز.

ایشون که اسمشون خانم جیل بولته تیلوره حدود ِ دوازده سال ِ پیش یعنی 20 آذر ِ 1375 هجری شمسی (10 دسامبر 1996) یوهو صبح توی خونه اش قبل از دوش گرفتن سکته ی مغزی می کنه. کم کم به مرحله ی تجربه ی مرگ می رسه. لخته ی خونی ای به قطر ِ چهار سانتیمتر در نیکره ی چپ ِ مغزش بوجود میاد که این نیم کره رو کاملا از کار می اندازه. بنابر برداشت ِ من کارنامه ی اعمالش به دست ِ راستش داده میشه. ایشون تمام ِ لحظات ِ سکته رو به یاد داره، لحظات ِ مرگ رو به یاد داره و از همه مهمتر اینکه به عنوان ِ یک محقق ِ مغز شناس این لحظات رو بررسی کرده.

ده سال طول می کشه تا دوباره حرف زدن یاد بگیره و دوباره تخصصش رو یاد بگیره و امسال کتابی نوشت با عنوان ِ "سکته ی من از نگاه ِ درون: سفر ِ شخصی ِ یک متخصص ِ مغز"

این کتاب رو نمی تونم فعلا بخونم. لابلای این همه کارهای شبانه روزیم، اون نیم ساعت مطالعه ی قبل از خوابم فعلا متعلق هست به داستان ِ جدید ِ ساراماگو. آقای ساراماگو انصافا سی دلار پول ِ این کتابت حلالت باد! به امید ِ خدا کتاب خانم ِ تیلور هم کتاب ِ بعدیه.

اما خانم تیلور سخنرانی ِ خوبی کرده در بنیاد TED که می تونید در پایین ببینید:



لینک به یوتیوب - لینک ِ مستقیم به سایت ِ تد TED

یه مصاحبه ی رادیویی هم کرده که در اون اشاره می کنه به کتابی که خیلی به مادرش کمک کرده تا بعد از سکته ی او این پیر ِ زن دوباره امیدوار بشه به تعلیم ِ این فرزند. میگه مادرم فهمید که من بعد از 37 سال و کلی مدرک دکترا و تخصص دوباره بچه شدم و نیازمندم که دوباره الفبای هر چیزی رو یاد بگیرم.

میگه مغز دو نیمکره داره. نیمکره ی چپ مدام به تو میگه تو کی هستی. اسمت رو و عنوانت رو مدام بهت میگه. مدام اسمت رو بهت یادآوری می کنه. مدام سعی داره بین ِ تو و دنیای اطرافت خط کشی کنه. تو رو از بقیه جدا می کنه. گذشته رو نگهداری می کنه و آینده رو حدس می زنه. زبان رو نگهداری می کنهو باهات و در ِ گوشت با صدا حرف می زنه.

نیمکره ی راست تو رو به الان وصل می کنه و حس هایی که الان داری. الان ِ بدون ِ گذشته و آینده. الان ِ شاد. این نیمکره برداشتش اینه که همه ی انسان ها با هم یک موجود ِ زنده اند و همه جا آرامشه. بدون ِ گذشته و بدون ِ آینده.

داشتم به این فکر می کردم که شاید اگه کسی بر خلاف ِ خانم دکتر تیلور که تجربه ی بسیار بسیار زیبایی از مرگ داشته، سکته در سمت ِ راست ِ مغزش رخ بده و قسمت ِ چپش در خلال ِ سکته فعال باشه که مسوول ِ اینه که بگه تو کی هستی و مدام تو رو از وحدت با مولکول های اطرافت جدا کنه، یا به عبارتی کارنامه اش به دست ِ چپش داده بشه، تجربه ی بدی به دستش میاد که در اون بجای این همه آرامشی که خانم ِ دکتر تیلور درک کرده، یه ترس ِ شدید از جدایی از همه چیز رو درک می کنه.

... محمد

---

Excerpt: ON the journey of Dr. Jill Bolte Taylor in her journey from within a brain stroke.

---