انسان موجودی مدنی بالطبع است

وقتی بچه بودم دنیا برام جای تازه ای بود که خیلی چیزا رو باید ار بزرگترا یاد می گرفتم. همیشه آرزوم این بود روزی بشه که بزرگ شم و دیگه هی نخوام بپرسم شیر ِ آب رو چطوری سفت میشه کرد یا در ِ نوشابه رو باز کرد و یا درب ِ ماشین رو قفل کرد با کلید از بیرون..

اون موقع دنیا برای بابا بزرگم یه جای تکراری بود. جایی که همه ی هم سن و سال هاش رو ازش گرفته بود و او تنها و افسرده بود. منتظر ِ مردن و نفس نکشیدن. من از اون می پرسیدم بابا بزرگ شیر ِ آب رو چطوری میشه سفت کرد و اون با اون هیکل بزرگش بلند می شد و می اومد بهم یاد بده. براش این کار لذتی داشت. اما ته ِ چشماش نگران بود همیشه. انگار همیشه از چیزی می ترسید: دنیای تکراری با خورشید ِ تکراریش، دنیای شب های ماه دار یا ماه ندار، دنیای خاطره های بچگیش که در پناه ِ مادرش.


اون موقع زمان ِ اوج ِ تلاش بابام بود برای بالا رفتن از پلکان ترقی. اون زمان همه چیز نظمش از الان بیشتر بود. یادمه بابام وقت نداشت که بهم بگه شیر ِ آب رو چطور سفت کنم.

اون دنیای جوان ِ جوان ِ پر از خورشید های طلایی ِ پر نور ِ کور کننده که صبح های گرمی داشت و آسمان ِ آبی ِ مجهول که نمی دونستم چی اونطرفشه، برای بابا بزرگم دنیای خسته ی بی وفایی بود که خیلی جاها بهش بی وفایی کرده بود. زنش رو ازش گرفته بود. دوست های صمیمیش رو ازش گرفته بود. دنیایی بود که چند بار توش رفته بود دکتر برای زخم معده و حتا جراحی هم کرده بود. مغازه اش سوخته بود. با خنده ای باور نکردنی مغازه ی سوخته رو تحمل کرده بود.

مامانم وقتی از توی سوخته ها تلفنی پر از سکه توی دخلش، پیدا کرده بود با خنده ی تحمل آور ِ بابا بزرگ همه ی اشک هاشون به خنده رسیده بود. بابا بزرگ از امید می گفت و اینکه پول نداره ولی اعتبار که داره و می تونه وام بگیره و مغازه رو بسازه. اون موقع من به این فکر می کردم که چرا اون مغازه ای که شیر ِ آب داشت و آبش خیس بود باید بسوزه و آتیشش توی اون آب خاموش نشه.

اون موقع که من بیسواد بودم، حافظ در اوج ِ پختگی رازهای این دنیا رو با الفبا نوشته بود.

دو نفر در دو سن دنیا رو یک جور نمی بینن. این روزا بیشتر از قبل زندگی می کنم. هر روز روز آخره، دوست می شم، کار می کنم، موسیقی گوش می دم و کمنر می خوابم تا بیشتر زنده باشم. اما دوست هام کمند. من دوست ِ خوب ِ شما هستم. با من دوست ِ خوب باش. نه دوست ِ سلام علیکی. بیا بریم کوه. یا بریم خرید. بیا خونه ام. بیا با هم منچ بازی کنیم. مار و پله، سلام یعنی از من به تو آزاری نمی رسه.

... محمد

---

Excerpt: On age and hope.

---