اینجا نمی خواهم راجع به این سرطان از نظر علمی حرف بزنم و روش های جدید درمانی را بگویم. نکته ی مهمی که در این سخنرانی را برای من بی نهایت جالب کرد طرز تفکر این زن بود که تنها بدست آوردن موفقیت علمی و ریس دانشگاه شدن و مقاله های متعدد چاپ کردن برایش مهم نبود. این خانم تصمیم گرفته بود که اطلاعات تحقیقاتی و بالینی خودش را به صورت کاربردی تر به دنیا عرضه کند. برای او موفقیت و درمان کودکان یک کشور خاص اهمیت نداشت. تاکید می کرد که علاقمند به ایجاد تاثیر مثبت در دنیا است . برای همین هم از حدود ۹ سال پیش جلسات سالیانه ای در مراکز بهداشتی کنیا برگزار کرده بود که با کمک پزشکان کنیایی به مردم آگاهی و تشخیص این سرطان را در کودکانشان بدهند. پوستر های این بیماری را در مراکز در مانی و عمومی توزیع کرده بودند و طی ملاقات های سالیانه با پزشکان اطلاعات آنها را از روش های درمان بالا برده بودند و شبکه ای ایجاد کرده بود تا آزمایشات پاتولوژیکی و تشخیصی که فراتر از توان مرکز بهداشتی کنیا بود به راحتی به دانشگاه تورنتو فرستاده شوند و جان کودکان را نجات دهند.
روحیه علمی این خانم بسیار برای من آموزنده بود آغوشی باز برای همکاری داشت و علم خود را از دیگران پنهان نمی کرد پیش می آمد که استادی سوالی می پرسید و او با کمال میل نظر علمی خود را بیان می کرد و می گفت که اگر شما دوست دارید روی این پروژه کار کنید من این سلول های خاص را می توانم در اختیار شما قرار دهم. در یک جمله بگویم به حل شدن معضل فکر می کرد نه به این که چه کسی حلش کند. این انسان واقعی است. فرشته و معصوم نیست اما بینهایت تمیز فکر می کند.
زمانی این باب شده بود که ایرانی ها می ترسند که علمشان را به دنیا عرضه کنند و خارجی ها از علمشان قدرت بگیرند. خودتان قضاوت کنید که چقدر این تفکر غلط اندر غلط اندر غلط است. صادقانه بگویم احساس می کنم علم در کشور من برای دانشجویان و بعضی از استادان و وزرای علوم اصلا به معنا نزدیک نشده است
**برندا سخنرانی خود را با این کلام تمام کرد که : بزرگ بیاندیشید اما لقمه های کوچک بردارید
Excerpt:
* Brenda Gallie
** Think big. Take small bites.
1 نظر:
Nice!
ارسال یک نظر