۱۳۸۵ بهمن ۲۵, چهارشنبه

زان یار ِ دلنوازم شکریست بی شکایت

میخوام براتون یه داستان تعریف کنم .داستان اتفاقایی که طی این چند روز بهم گذشته . اگر می بینید که یه دفعه لحن گفتار عوض میشه از آشفتگی ِ نویسنده است. (یعنی به گیرنده ها دست نزنید اشکال از فرستنده است!) شاید بعضی جاهاش ابلهانه و بچه گانه به نظر بیاد اما گاهی اوقات یه تلنگر کوچیک هم برای خرد کردن لیوانی که ترک داره کافیه .

داستان از اینجا شروع میشه که ما توی دانشکده مون یه گروه پژوهش راه انداختیم و من هم به عنوان سرگروه انتخاب شدم . یه روز نشستیم بحث کردیم که هر کی چه علاقه ای داره .من گفتم : خب من ارتباطهای سلولی و مکانیسمهاش و .. علاقه دارم (امکان نداره کسی بخواد توی هر زمینه ای از زیست شناسی کاربکنه و با سیگنالینگ سرو کار نداشته باشه ).خلاصه هر کی علاقه اش رو گفت و دوست صمیمی ِ من با نام ایکس هم گفت که من دوست دارم در مورد مغز و اتفاقایی که موقع بیماریهای روانی برای مغز رخ میده کار کنم .من هم خوشحال! با خودم گفتم چه خوب میتونیم با هم در مورد مسیرهای مولکولی ِ اینجور بیماریا کار کنیم .

چند وقت گذشت تا اینکه من به ایکس خبر دادم که فلان استاد تخصصش در مورد سلولهای عصبیه.از فردای اونروز بدو بدو رفت دنبال هر کدوم از بچه ها نه یه بار که صدبار ، که بیایید بریم پیش دکتر فلانی . یه تعارف هم به ما نزد ! خب منم هیچی نگفتم .

تا اینکه دیروز اومد پیشم گفت که دکتر فلانی قراره منو به فلان مرکز پژوهشی و دوتا دیگه از بچه ها رو هم به دوتا مرکز دیگه برای کار معرفی کنه . حس خیلی خیلی بدی بهم دست داد . سعی کردم حسم رو با شوخی کردن پنهان کنم ولی دلم میخواست همونجا بشینم و گریه کنم . بهش حسودیم نشده بود واقعا میگم بهش حسودیم نشده بود . یه لحظه دلم برای خودم سوخت ، یه دفعه یاد صحنه ای افتادم که ایکس از پله ها بدو بدو میرفت بالا و پایین دنبال بچه ها که برن پیش دکتر فلانی و بعد یاد این افتادم که از صبح صد بار یا شاید بیشتر به ایکس گفتم بیا برو فلان درس رو بگیر ، بدبخت میشی. ( اونقدر که دیگه از اصرار من دوستای دیگه ام شاکی شدن )

دلم برای خودم سوخت نه به خاطر اینکه ایکس من رو ندیده بود ، اون آدم که در مقابل من وظیفه ای نداره ، از این دلم سوخت که من اینجوری خودم رو نسبت بهش مقید و مسئول می دونستم . دلم برای خودم سوخت وقتی یادم اومد که سر قضیه ای که برای ایکس پیش اومده بود یه هفته اعصاب نداشتم . یه دفعه تمام موقعیتهایی که با تمام وجود برای دیگرون کاری کرده بودم و دیده نشده بودم از جلوی چشمام گذشت . اشتباه نکنید من هیچ وقت برای نتیجه ،کاری رو انجام ندادم . وظیفه من عمل کردنه نه به انتظار جواب نشستن.

چند هفته پیش بود که صبح خیلی زود بدون اینکه ساعت زنگ بزنه از خواب بیدار شدم . یه شعری توی ذهنم تکرار می شد ، انگار کسی با خوندن این شعر منو از خواب بیدار کرده باشه :

غیر خدا در دو جهان هیچ نیست ---- هیچ مجو غیر که آن هیچ نیست

خیلی وقت پیش این شعر رو شنیده بودم ، اما چرا الان یه دفعه اومده بود توی ذهنم .رفتم جلوی پنجره ، هوا تازه میخواست روشن بشه ، نسیم خنک اول صبح ، سکوت مطلق و زمزمه ای که تمام وجودم رو گرفته بود : غیر خدا در دو جهان ....

از چند سال پیش به لطف خودش اونو دیدم . کنار درخت ، روی ابرها ، در چهره آدمها .

وجودم غرق در این شعر بود که : به صحرا بنگرم ، صحرا تو بینم ---- به دریا بنگرم دریا تو بینم ..........

اما حالا بعد چند سال این شعر اومده بود :

غیر خدا در دو جهان هیچ نیست ---- هیچ مجو غیر که آن هیچ نیست

و به هر جا نگاه کردم از کوه و در و دشت ، نه نشان تو که دیدم همه تویی .

چند روز بود که حال خوبی نداشتم ، موقعی که از خواب بیدار می شدم یه سنگینی ِ وحشتناک وجودم رو میخورد . دیدن هیچ چیز منو به شوق نمی آورد ، نه درخت نه ابر نه بارون . و به هر جا نگاه می کردم کسی نمی دیدم ، نه ، می دیدم که در همه جا پیش ِ همه کس هستی اما نه کنار من . چه شکنجه ای دردناک تر از اینکه آدم ببینه کسی که با تمام وجود دوستش داره کنارشه ولی نمیتونه بهش دست پیدا کنه .

اگر در تمام عمرم کاری انجام دادم ، به خاطر این بود که نگاه تو رو در برق تمام چشمها می دیدم . من از هیچ کس توقعی نداشتم ، طرفِ حساب من همیشه تو بودی . پس الان کجایی ، چرا هر چی در می زنم جواب نمیدی . خودت بگو من بدون تو چی هستم .

موقعی که ایکس به من گفت که دکتر فلانی بهش چی گفته ، من یاد تو افتادم، یاد تو ، که اینطور منو وسط این آشفته بازار رها کردی. من منتظر جواب تو بودم . من منتظر صدای تو بودم . دلم گرفت ، دیدم که چقدر تنهام و چقدر بدون تو پوچم .

روبروی هم نشستیم و به هم خیره شدیم . دلم برات تنگ شده . چقدر به موقع این جواب بی سوال رو در وجودم جاری کردی!

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت...

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می پسندی

جانا روا نباشد خونریز را حمایت...

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

ازگوشه ای برون آ ای کوکب هدایت...

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت...

عشقت، رسد به فریاد ، ور خود به سان ِ حافظ

قرآن زبر بخوانی در چهارده روایت

.

مهزاد