درخت هلو

این داستان بهمن 85 نوشته شده . برای ویژه نامه بهاری هم فرستادمش نمی دونم خوندید یا نه . در هر حال دوست داشتم بخونیدش و اگه خواستید نظر بدید. خیلی جالبه برام وقتی نوشته های قدیمی خودم رو میخونم ، اینکه چقدر طرز فکرم یا لحن گفتنم توی این مدت تغییر کرده . بامزه است !

-----------------------------------------------------------------


بازار شلوغ بود . بوی اسفند ، تنگ های پر از ماهی ، سبزه هایی که تازه قد کشیده بودند و بچه ای ، که به آنها زل زده بود .مادر برای رفتن عجله داشت و کودک برای ماندن . دست کودک بود و کشش مادر .
موقع ردشدن از جلوی میوه فروشی ، چیزی توجه مادر را جلب کرد ._ هلوی تازه جنوب _ الان که فصل هلو نیست . میوه فروش هنوز این حرف را نشنیده بود که گفت : خانم همین یک صندوق رو داریم ، جنسش اعلاست . نگاه بچه مبهوت ِ هلوی درشت روی صندوق شده بود ، مادر برای این جور چیزها پول نداشت . _ شکم گرسنه که با هلو سیر نمیشه ، بیا بریم بچه _
اما بچه دلش میخواست بعد مدتها دوباره این طعم را حس کند ._ بیا بریم دیگه _ فروشنده نگاه بچه را دید . _ بیا خواهرم نظرش رو گرفته دیگه _ حالا هلوی درشت توی دست بچه بود ، آماده گاز زدن . دیگر هیچ کدام از مغازه های ماهی و سبزه فروشی که از جلویش رد می شدند برایش مهم نبود . دلش میخواست تا ابد به هلو نگاه کند . _بخور دیگه بچه الان باید سوار اتوبوس بشیم ، شلوغه می افته زمین گم میشه ها _
بچه ترجیح می داد هلو را در شکمش نگه دارد تا اینکه از دستش بدهد . با ولع تمام شروع کرد به خوردن ، دیگر چیزی به ایستگاه نمانده بود . سریعتر از آن چیزی که انتظار داشت تمام شد ، حالا کف دست بچه فقط یک هسته باقی مانده بود . دلش میخواست هسته را تا آخر عمرش نگه دارد ، یادگار آن هلوی خوشگل و درشت . _ اونو بده به من _ هسته هلو افتاده بود کنار خیابان .
تا مدتها زیر لگدهای آدمها سرگردان بود ، تا بلاخره به جایی رسید که دیگر هیچ کس نتوانست از آنجا بیرونش کند . روی خاک .
چه آرامشی بود برای آن هسته کوچولو . خسته بود از سرگردانی ، دلش می خواست تا ابد اینجا روی خاک ، زیر آفتاب ، باقی بماند و ماند . یک روز صبح زود که انگار همه آدمها یادشان رفته بود که صبح شده و باید بروند سر کار . یک سکوت عجیب و صدای خش خش آرام چیزی . _ وای اینجا کجاست ، تو چقدر درخشان و گرمی . چه آبی ِ بیکرانی ، اون سفیدها دیگه چی هستن . وای اینها رو چقدر بلند و بزرگن ، دستشون میرسه به آسمون ، ببخشید اسم شما چیه ؟ _
پوسته چوبی شکسته بود ، چیزی باریک و سبز رنگ از شکستگی بیرون آمده بود . امروز، روز اول بهار و اولین روز زندگی هلو .
طبیعت از انسانها مهربانترست ، جوانه کوچک که هیچ گاه مادر و پدر و خواهران و برادرانش را ندیده بود ، حالا فرزند چنار و افرا و سپیدار و تمام درختهای اطرافش بود . جوانه بزرگ و بزرگتر می شد ، برهنه زیر انگشتان آفتاب ، سرود خوان با پرستوها و رقصان با باد .
هوا تازه روشن شده بود ، با صداهایی عجیب و غریب از خواب بیدار شد . آدمهایی که با عجله به سمتی می رفتند ، آسمانی که چندان آبی نبود و هوایی که بوی تازگی نمی داد . _ این همه آدم امروز یکدفعه از کجا اومدن؟ _ جوانه تازه داشت دنیای اطرافش را
می شناخت .
تنهایی مرگ آورترین آفت است ، اما جوانه تنها نبود یعنی درختهای کهن سال اطرافش نمی گذاشتند ، اما جوانه تنها بود ، خیلی تنها .
چون هیچ کس مثل او نبود . همه جوانه ها و نهالها از درختهای همین اطراف یا خیلی دور ، ازخیابانهای پشتی بودند .
_اما من از کجا اومدم چرا اینجا هیچ کس شبیه من نیست _ زمان می گذشت و گذشت روزها به تدریج سوالهای او را هم با خود
می برد. حالا دیگر جوانه نهال بود و تنهایی جزئی از زندگی او ، اتفاقی بسیار معمولی و عادی . دیگر به همه چیز عادت کرده بود ، به فصل ها که با سرعت می آمدند و می رفتند ، به آدمها ، که هیچ گاه نفهمیده بودند کنار خیابانی که هر روز از کنار آن می گذرند نهالی روییده ، به کودکانی که هر از گاه شیطنتشان به جان او می افتاد و ساقه هایش را تا مرز شکسته شدن خم می کردند و زخم هایی که بر تنش یادگاری می شدند .
همه چیز عادی و یکنواخت ، فقط آسمان برایش چیز دیگری بود . تنها لذتش خیره شدن به آسمان بود ، روز و شب .
_ من حتما از اونجا اومدم _ یکبار این حرف را به درختهای بزرگتر گفته بود و همه مسخره اش کرده بودند . به خاطر همین دیگر به هیچ کس این موضوع را نگفت ولی همیشه در دل مطمئن بود :_ چیزی از من اونجاست ، مطمئنم ._
بهار بود ، پرنده ها دوباره برگشته بودند . دنبال ساختن لانه .همه درختها آغوششان را برای پرنده ها باز کرده بودند ، اما درخت هلو.
چنار جوان ، نزدیکترین دوستش : _نمی خوای به پرنده ای جا بدی؟ _
_نه! ، اونها فقط شلوغ می کنن و آرامشم رو به هم می ریزن _ آنقدر با بی میلی جواب داد که چنار دلیلی برای اصرار نداشت .
چند هفته ای از برگشتن پرنده ها می گذشت ، درخت هلو زل زده بود به پرنده ها ، می دید که با چه شور و شوقی از درختی به درختی می پریدند ، لانه می ساختند و آواز می خواندند. اما هیچ کس حق نداشت روی شاخه های هلو بنشیند ، چون هلو نمی خواست.
یک روز صبح پرنده کوچکی که تا به حال آن طرفها ندیده بود توجه اش را جلب کرد . پرنده شبیه هیچ کدام از پرنده هایی که هر سال به اینجا می آمدند ، نبود . شاخه ها پر از لانه و پرنده ، جایی برای او باقی نمانده بود . از صبح از شاخه ای به شاخه ای ، از درختی به درختی می پرید تا شاید بتواند جایی برای ماندن پیدا کند اما جایی نبود ، درخت هلو هم از جستجوی بی نتیجه او خسته شد ، دیگر حوصله دنبال کردنش را نداشت . ظهر بود وآفتاب مستقیم . ناگهان سنگینی ای روی یکی از شاخه هایش حس کرد .
_ هی چیکار می کنی ، مگه نمی دونی کسی حق نداره روی شاخه های من بشینه _ پرنده کوچولو خسته تر از آن بود که بتواند جوابش را بدهد ، صدای نفس نفس زدنش نمی گذاشت کلمات به هم بچسبند . درخت دلش به حال پرنده سوخت . از صبح سرگردانی او را دیده بود ، شاید با او احساس همدردی می کرد . _ اشکال نداره میتونی روی شاخه های من استراحت کنی _ حضور یک پرنده روی درخت هلو توجه همه درختها را جلب کرده بود .
_ اون که هیچ کس رو به خودش راه نمی داد _ _ حتما دلش به حال اون پرنده سوخته _ _ هلو و دلسوزی؟_ حرفهایی بود که بین درختها ردو بدل می شد . هلو نگاه درختها را می دید و منظورشان را می دانست . سعی کرد دوباره مثل قبل رفتار کند . با لحنی محکم به پرنده گفت : _خستگیت که در رفت باید بری یه جای دیگه ها _ پرنده حال جواب دادن هم نداشت ، شاید اصلا نشنید که هلو چه گفت . پرنده روی شاخه های هلو خوابیده بود ، آرام و بی صدا . اما درون هلو غوغایی به پا بود .
_ این کیه اومده روی شاخه های تو نشسته _ _نمی دونم _ _ مگه نگفتی من تنها اومدم و تنها میرم ، پس چی شد ؟_ _ نه اون فقط داره استراحت می کنه بعدش میره _ اگه موند چی ؟ _ _ من ترسی ندارم _ _ یعنی تو میخوای خلوت چندین ساله ات رو به یه پرنده جیغ جیغو بفروشی _ _ نه ! _ _ شاید همه حرفات الکی بوده ، مگه نمی گفتی من از جنس اینها نیستم پس این کیه که اومده کنار تو _
_ نه _ _ نمی دونم _ _ من نمی دونم _ _ نمی دونم !_
هلو به آسمان زل زده بود ، پرنده هنوز خواب بود . سوالهای بیشمار و بی پاسخ تمام وجودش را گرفته بود . _ خیلی ممنونم از اینکه به من اجازه دادید روی شاخه تون بشینم _ اصلا متوجه بیدار شدن پرنده نشده بود . پرنده داشت به اطراف نگاه می انداخت .
_ باز هم ممنونم _ و آماده این شد که پرواز کند . _ اما چیزی به غروب نمونده _ خودش از گفتن این جمله شوکه شد . _ یعنی میتونم امشب اینجا بمونم ! ، وای ممنونم _ درخت جوابی نداد . _ این چه حرفی بود که من گفتم _ _ یک شب که هزار شب نمیشه _ _ خسته نباشی این بود اون خلوت نفوذ ناپذیر _
_ آخه خلوت با کی ، با چی ؟ ، این چه خلوتیه که من رو از خودم بودن محروم می کنه _
پرنده پر حرف بود ، هرچه می گفت ، درخت تنها با سکوت جوابش را می داد . بلاخره پرنده هم خسته شد و دیگر حرفی نزد .
شب بود نصفه شب . همه درختها و پرنده ها ، همه دنیا در خواب و آسمان پر از ستاره . هلو عاشق این موقع ها بود . با آسمان با ستاره ها حرف می زد ، حس می کرد تک تک آن ستاره ها درون او هم هستند ، به همان درخشانی . آسمان برایش برایش تصویر بزرگی از دل کوچکش .
_ شما هم ستاره ها رو دوست دارید _ درخت هلو جا خورد . _ این کیه دیگه _ نگاهش به شاخه خودش افتاد ، پرنده بود . در خت می خواست که با کسی حرف بزند . _ خب آره _
_ منم ستاره ها رو خیلی دوست دارم همیشه شبا بیدار می مونم تا به اونها نگاه کنم ولی هیچ وقت اینو به دوستام نگفتم ،
چون مسخره ام می کنند . درخت خنده اش گرفت . _ چرا می خندی ؟_ انگار از خنده درخت ناراحت شده بود . _ نه ، نه ، یاد خودم افتادم ، من هم به دوستام گفتم که مال اینجا نیستم ، خونه من تو آسمونه ، ولی اونها فقط منو مسخره کردن _
یکدفعه سکوت شد . یک حس قوی آشنایی بین درخت و پرنده جاری شد .
_ تو اینجا چیکار می کنی ، من تا به حال پرنده ای شبیه تو ندیده بودم ، چرا تنهایی ؟_ _ ما یه دسته بزرگ بودیم داشتیم بر می گشتیم جنوب اما من توی راه گم شدم ._ _ جنوب ، این اسم چقدر برای من آشناست _
_ تو اینجا چیکار می کنی ، من هم درختی شبیه تو اینجا ندیدم _ درخت سکوت کرد ، پرنده فکر کرد ناراحت شده ، اما درخت ادامه داد : _نمی دونم ، از موقعی که چشم باز کردم اینجا بودم ، هیچ کس نمی دونه من چه جوری اومدم اینجا ، اما راستش رو بخوای من مطمئنم که از آسمون اومدم ! _ و هر دو زدند زیر خنده .
وقتی هر دو ساکت شدند پرنده پرسید : _ راستی چرا تو اجازه نمی دی کسی روی شاخه هات لونه بسازه _
_ می ترسم _ _ می ترسی ؟ از چی ؟ _ _ از اینکه شاخه هام قوی نباشه ، از اینکه نتونم سنگینی لونه هاتون رو تحمل کنم _ _ ولی تو شاخه های خیلی قویی داری ، من اینطور فکر نمی کنم _ _ نه راستش رو بخوای ....._ _ خب بگو ، چی ؟ _
_ از زمستون می ترسم _ _ چرا؟ من فکر نمی کنم اینجا زمستونا خیلی سرد بشه _ _ نه از اینکه پرنده هایی که روی شاخه هام لونه ساختن کوچ کنن ، از اینکه تنها بمونم ، من تنها ، هستم ، دلم نمی خواد با وابسته شدن و بعد کوچ تنهاتر بشم _
پرنده سکوت کرد ، تا به حال اینطوری در مورد درختهایی که روی شاخه هاشون لانه می ساخت فکر نکرده بود .
هر دو سکوت کردند ، تا صبح . درخت تصمیمش را گرفته بود ، وقتی پرنده بیدار شد ، گفت : _ تا هر وقت بخوای میتونی روی شاخه های من بمونی _ _ واقعا ! ممنونم _ هنوز چند لحظه نگذشته بود که پرنده شروع به پرواز کرد . _ کجا میری ؟ _ _ می خوام چوب خشک جمع کنم ، می خوام لونه درست کنم _ درخت خوشحال بود ، خوشحال تر از پرنده . با تمام وجود تلاش پرنده را برای لانه ساختن تماشا می کرد ، لذت بخش ترین لحظات در تمام عمرش . درختهای دیگر مبهوت هلو و پرنده بودند . _ چطور به این سرعت نظرش عوض شد . _ _ بابا همش فیلم بود _
کار ساخت لانه تا ظهر تمام شد . درخت احساس تعلق می کرد ، وابسته شده بود اما از این وابستگی لذت میبرد .
حتی از دیر کردن پرنده هم نگران می شد. چند هفته ای بود که درخت روز و شبشان را با هم می گذراندند .
یک شب ، نیمه شب که هر دو به ستاره ها خیره شده بودند ، پرنده گفت : _ شاخه های تو هر روز دارن بزرگتر و گسترده تر میشن حیف نیست فقط لونه من اینجا باشه . _ نه _ پرنده انتظار این جواب سریع و محکم را داشت .
_ خب بذار برات یه چیزی تعریف کنم ، چند سال پیش وقتی خیلی بچه بودم ، موقعی که به جنوب کوچ کرده بودیم ، یکبار روی یه درخت خیلی بزرگ و قدیمی با پدر و مادرم لونه ساختیم ، اون درخت خیلی شبیه تو بود اما بزرگتر و مسن تر . یه روز شنیدم که داشت به نهال جوان نزدیکش می گفت : آغوش گسترده تر می تونه پناهگاه افراد بیشتری باشه ، شاید به همشون دل ببندی و بعد موقع کوچ مجبور بشی از همشون دل بکنی ، شاید دلتنگ بشی اما یادت باشه تا چیزی ندی نمی تونی چیزی بدست بیاری ، تو آغوش بازت رو به پرنده ها دادی و اونها هم تن گرم خودشون رو . چی از این با ارزش تره . اگر آغوشت رو ببندی اگردلبسته نشی
هیچ وقت نمی تونی لذت زندگی کردن رو بفهمی حتی اگر هیچ وقت درد دوری رو تجربه نکنی . _
پرنده ساکت شد . درخت به فکر فرو رفته بود ، تا صبح بدون اینکه کلمه ای حرف بزند . چیزی درون درخت بیدار شده بود ، یک حس پیوند عظیم با آن درخت کهن سال .
تابستان بود ، درخت تازه از خواب بیدار شده بود ، نگاه متعجب و خوشحال پرنده را دید . _ چی شده ؟ _
شاخه ها پر از هلو شده بود ، این اولین بار بود که درخت میوه می داد . حتی از میان آدمهایی که هر روز بی تفاوت از کنار درخت می گذشتند برخی نگاهشان خیره به درخت می ماند .
حس خوبی داشت ، احساس آنکه چیزی از وجود خود را به بقیه هدیه کنی . همه درختها و پرنده ها مبهوت شده بودند .
آنروز، درخت ، خوشبخت ترین درخت روی زمین بود . دیگر فکر نمی کرد که از آسمان آمده ، مطمئن بود که آسمان را به زمین آورده . درخت و پرنده ، درختها و پرنده ها و شادی و حیرت .
زمان می گذشت و می گذشت . یک روز صبح پرنده بی مقدمه گفت : _ من امروز باید برم _ _کجا؟ _ _ باید برم یه جای گرم هوا دیگه داره سرد میشه _ _ اما ..._ _ می دونم ، برای من هم سخته ولی باید برم ، زندگی من با کوچ پیوند خورده ، باید دائم از جایی به جای دیگه برم ، همونطور که زندگی تو اینجا ایستادن و زیستنه _ درخت انتظار چنین روزی را داشت و هر روز که هوا سردتر میشد ، دلهره اش بیشتر . اما الان ساکت بود و آرام . بدون آنکه حرفی بزند پرنده را در آغوش کشید .
درخت تا غروب به آنجایی از خط افق که سایه پرنده از آن ناپدید شد ، زل زده بود ، بی هیچ کلامی .
روزها می گذشتند و درختها از هلو تنها سکوت می شنیدند . فقط سکوت .
هوا تازه گرمتر شده بود ولی هنور سوز داشت . کودکی همراه پدرش از خیابان رد می شد ، یک دست کیسه ای پر از آب با یک ماهی طلایی کوچولو و دست دیگر در دست پدر . پدر نگاهش به درخت افتاد. _ چه جالب ، هلو ! اونهم این وقت سال!_ و کودک با تعجبی بیشتر :
_ بابا آسمون رو نگاه کن ، اینا یه دسته از همون پرنده های جنوبی هستن که توی تلویزیون نشون می داد. اما اینجا چیکار می کنن!_