ما چقدر خودمون هستیم ؟

اگر از یکی که منو میشناسه بپرسی مهزاد چه جور آدمیه احتمالا اول از همه میگه آدمیه اهل شوخی . خب این هم تقصیر من نیست چیزهای بامزه خیلی زیاده . اما آیا من، کسی که خودم میشناسم هم اینطوریه ؟ خب تقریبا نه ، شاید فقط 30% من اینطور باشه ولی اون 70% بقیه چرا معمولا بروز خارجی پیدا نمی کنه ،نمی دونم .

کی میدونه چند نفر از آدمهایی که توی یه روز باهاشون سر و کار داری خود خودشون هستن ، حرفم درمورد دورویی و نقش بازی کردن نیست اونها اصلا یه چیز دیگه ان . حرفم درمورد ماسکهاست ، ماسکهایی که می زنیم ماسک خندان ، ماسک راضی ، ماسک موفق ، ماسک با انصاف ، ماسک با محبت . و خندان خواهیم بود ، موفق خواهیم بود، راضی خواهیم بود، با انصاف رفتار خواهیم کرد ، محبت خواهیم کرد ، اما

اما درون ِ درون یه چیز دیگه اس . اگر دقت کنی می بینی دورتادور آدم پره از کسایی که ماسک زدن . من هم ماسک می زدم البته نه زیاد آخه خیلی سخته آدم اون وسطا بین اون همه ماسک که هرکدوم مال یه زمان و یه مکانی هستن گم میشه . اگه حواست نباشه یه موقع می بینی دیگه نمیتونی خودت رو از ماسکت تشخیص بدی ، گم می شی . فقط یه کلکسیون ماسک برات می مونه و تنهایی ، حتی با خودت .

وقتی این رو فهمیدم ماسکهام رو انداختم دور ، آخه بلد هم نبودم خوب بازی کنم ماسک که می زدم همه چیز مصنوعی می شد ، تابلو می شد . من شدم در دو حالت البته دو حالتی که خودم هستم نه یه چیز مصنوعی ، یا اون 30% که شوخی میکنه شیطنت میکنه سر به سر دیگرون میذاره یا اون 70% که سکوت میکنه . اینجوری بهتر شد حداقل آدم احساس غریبگی با خودش نمیکنه .

چند وقت پیش سوار اتوبوس بودم واسه خودم داشتم کتاب میخوندم یه خانمی اومد کنارم نشست هنوز اتوبوس راه نیفتاده بود گفت چه کتاب جالبی می خونید میشه منم بخونم باهاتون .کتابه رو یه بار قبلا خونده بودم دیدم خیلی خوشش اومده گفتم بیاین دست شما باشه فعلا من قبلا خوندمش .

در عرض یک ربع دیدم کتابو خوند داد دستم ! گفتم عجب سرعتی دارید تو خوندن گفت من کلا کارام رو خیلی سریع انجام میدم هولم ، استرس دارم ...... شما چندسالتونه ........ اِ ما هم سنیم ......دانشجویی؟.........منم دانشجوی ِ.............. من خیلی استرس و نگرانی دارم ................چرا؟.................. ما خیلی وقت نیست عقد کردیم .....................به سلامتی ...........................خودش شهرستان درس میخونه اما اهل تهرانه .......................... درسته ..................خودش خیلی پسر خوبیه خیلی منو دوست داره ..................... مادرش خیلی توی کارای ما دخالت میکنه ...........عجب........................فکر می کنم باید بهش اینا رو بگی ......................... آره خب اما آخه ................من خیلی دوستش دارم اما نمی دونم دیگه از دست دخالتهای مادرش چیکار کنم ............................. به اون هم یه کم حق بده خب به هرحال مادرشه .................................راست میگی اما چیکار کنم ....................میخوام اصلا درسمو ول کنم برم شهرستان پیش خودش............................ نه این خیلی کار اشتباهیه ............................مادرش ....................... بغض کردن نداره عزیز من.....................اون روز اومده میگه .......................................................خودش ولی ..................... دوستش دارم ................... اما ...............................

بعد 45 دقیقه من دقیقا وسط زندگی او بودم با دونستن تمام جزییات و آدمی هم که داشت برام حرف می زد خود ِ خود ِ اون آدم بود هیچ ماسکی نداشت. انگار اونقدر ماسک زده بود که دیگه خسته شده بود . از کل مدت یک ساعت و نیمی که به لطف ترافیک ما کنار هم بودیم شاید من فقط ده تا جمله گفتم اما اون پشت سر هم می گفت انگار فقط دنبال این بود که بی ماسک بدون اینکه مجبور باشه خودش رو سانسور کنه حرفش رو بزنه . احتیاجش به گفتن نبود احتیاج به شنیده شدن داشت .

درون ِ درون ِ آدمها وقتی شروع میکنه به حرف زدن که به شنونده اش اعتماد کنه ، اعتماد هم از نظر احساس امنیت هم از نظر اینکه میفهمه حرفم رو . حالا اینکه بنده به طرفه العینی این اعتماد رو در ایشون ایجاد کردم هم دیگه از کرامات بنده می باشد (از کرامات شیخ ما چه عجب!) جدا از شوخی ، گاهی بحث اعتماد نیست گاهی درون آدم زبان ارتباطش از جنس واژه نیست ، گاهی آدم فقط جاری میشه . از خدا که پنهان نیست از شما هم همینطور همین غزاله خانم که می شناسیدش صمیمی ترین دوست منه اما درون ِ درون ِ من ، مهزاد واقعی هیچ وقت تا حالا با واژه باهاش حرف نزده . چقدر سخته توصیفش ، نمی دونم ولی اینو میدونم که گاهی اصلا لزومی به واژه نیست یه چیز جاریه توی فضا ، خودت حس می کنی و خودت می فهمی داره چی میگه .

سوار اتوبوس که میشم گاهی اوقات یاد اون دختر میفتم . تصویر کسی که یه ترازو گرفته دستش یه ور تمام ماسکها و یه ور عشق و هی فوت میکنه روی کفه عشق که بره پایین اما اشکال از کفه ماسکها بود که دائم داشت سنگین و سنگین تر میشد .

یادمه وقتی داشت پیاده میشد یه چیز بامزه بهم گفت ، گفت از من به تو نصیحت هیچ وقت عاشق نشو . من هم گفتم چسب! سعیمو میکنم . دلم میخواست میدونستم هنوز ماسک میزنه ، هنوز زیر ماسک راضی بودن و خوب بودن خودشو پنهان کرده یا ...

امیدوارم الان واقعا خوشبخت و راضی باشه .