۱۳۸۷ مرداد ۲۷, یکشنبه

فقط یک کلمه بیشتر

صبح از شدت ِ ذوق برای دیدن ِطلوع ِ خورشید نخوابیدم. درسته که هر روز تکرار می شه اما تو هر روز اونجایی که دیروز بودی، دیگه نیستی.

فکر کردم که آدم ِ تنها چقدر تنها نیست؟ دیدم چیزی به نام ِ تنهایی وجود نداره. مثل ِ گیاهی که میوه اش گوسفند باشه. او تنهاست زیرا که زیر ِ پتویی قایم شده که در معرض نباشه. از ترس ِ سوتی دادن! ای پتو به خود پیچیده، بلند شو! البته دوستی با آسمان و خورشید خوبه و پاک. اما کلمه هم هست. کلمه که مثل ِ شعاع ِ نور میفته ازت بیرون. اگه ناشی باشی گاهی سوتی می دی. اما چه باک که --خومونیم-- خورشید هم گاهی سوتی میده. مثلا اونقدر حرف می زنه که آدم از گرما می پزه. گاهی هم که میره پشت ِ ابر. تو با کلمه هات می تراوی و دوست میشی با عطارد، بهرام، زمین و زهره.

گاهی باید فکر کرد و بعد کلمه ای به زبان آورد. اما من خودم تجربه ی جالبی داشتم. تقریبا همیشه از نوع ِ آدم هایی بودم که فکر زیاد می کنه قبل از حرف زدن. اما توی مسیر ِ تاریک ِ تاریک ِ تاریک ِ دانشگاه تا خانه که گاهی 40 دقیقه طول می کشه و گاهی 50، شب هایی که ساعت از 3 هم گذشته شروع می کنم به مرور ِ یادگرفته های روز، با صدای بلند. حرف می زنم و حرف، و به هم ربطشان می دهم. اونقدر استقامت می کنم که گاهی (فقط گاهی) ایده ی جدیدی به ذهنم می رسه. از کجا؟ از حرف زدن ِ هدف دار. با ربط دادن های مطالب ِ به ظاهر نامربوط.

محمد، بهرام، زهره، زمین، کمی جهت دار و پر حاشیه حرف بزنیم حتا برای خودمون. کمی بیشتر. فقط یک کلمه بیشتر. حتا اگه الان دور و برمون خالی از یاره، بی یار حرف بزنیم. گاهی بی دمپایی و بی چراغ هم میشه از آرزوی فتیله گفت. از رسیدن به درک ِ بهتر ِ طبیعتی به دور از غیبت های روزانه ی فامیلی و دوستانه. گاهی (فقط گاهی) چیزی که قبلا نبوده به وجود میاد. تو تصمیم می گیری بتابی. مثل ِ عطار که به خودش گفت:
گر مرد ِ رهی، ميان ِ خون* بايد رفت؛ از پاي فتاده، (حتا) سرنگون بايد رفت؛ تو پاي به راه در نِه و هيچ مپرس (!!)؛ خود ِ راه بگويدت كه چـون بايد رفـت

... محمد
-----------
* خون یعنی لایه ی درونی تر ِ طبیعت، لایه ی اصلی تر ِ غذا و نفس و زندگی. به معنای جنگ و خون ِ دل خوردن نیست.



Excerpt: A personal experience on how speaking (even to nobody but yourself) may create new valuable thoughts


3 نظر:

مراد گفت...

شاید بعضی وفتا مشکل این میشه که دیگه عادت می کنی که فقط با تنهاییت حرف بزنی!
راستی محمد جان به نظرت "خود ِ راه " خود ، راه نباشه؟

مراد گفت...

به این نکته عطار هم به نظرم باید خیلی دقت کنیم که اون راه رو پیدا کرده بود و شاید مهم تر از اون اینکه به درستی راهش ایمان داشت

حرفی که میگی به نظر منم خیلی درسته اما منظور عطار به نظرم فرق داره

parnian گفت...

گاهي با خودم حرف ميزنم ،بلند بلند گرون برام تموم ميشه، حتي به قيمت متلك گفتن ديگران .
ميدوني خوبيش اين ِ كه آدم وقتي با خودش حرف ميزنه احتياج نيست حرفاشو سبك سنگين كنه ،هر چي به ذهنش ميرسه با خودش ميگه.
ميگم خوب ِ من خورشيد نشدم وگرنه زمين يا از سرما يخ ميزد يا از گرما ميسوخت :)