چیزی بالاتر از حرف

تا حالا شده احساس کنید زبان – هر زبانی رو میگم : فارسی، عربی، انگلیسی، فرانسه و ... چقدر قاصره؟ احساس کنید واااای! اصلا نمیتونید چیزی که میخواید رو بگید، هر چی میگردین نمیتونید لابلای کلمات و عبارات و اصطلاحات حرفی که منظورتون هست رو پیدا کنید. بعد مجبورید یا سکوت کنید یا از کلماتِ مشابه استفاده کنید( که البته در صحبت کردن با هر کسی جواب نمیده، چون باز همه که نمیتونن بفهمن منظورِ واقعیِ تو چی بوده!)
این لحظه ها، این توی فقرِ زبان و کلام گیر کردنها بوده که به من کم کم یاد داده دنیای دیگه ای هم برای حرف زدن هست. دنیای سکوت کردن، روبروی هم نشستن و ساعتها سکوت کردن، نگاه کردن و لبخند زدن و باز هم سکوت کردن. اینقدر شیرینه حرف زدن به این زبان که اصلا حد نداره. عینِ منظورت رو میگی و عینِ منظور رو هم درک میکنی. من که اوایل کلی هیجان زده میشدم، البته هنوزم میشم. وقتی آدمی رو پیدا میکنم که بلده باهام به این زبون صحبت کنه، زبانِ دل. زبان خودت بودن و جاری شدن و ... و فهمیدن و فهماندن و درک کردن و درک شدن... و سکوت و سکوت... و فرار از همهِ زبانهای ظاهری، فرار از واژه های محدود، از سعی کردنها، و گفتن ها و گفتن ها ی بی فایده. خیلی حسِ خوبیِ. زبانِ خیلی قشنگیه، و خیلی آسون. فقط کافیه یاد بگیری سکوت کنی و به درونت اجازه بدی به حرف در بیاد. البته گفتم نمیشه با همه به این زبان صحبت کرد، اما خوب همیشه هستند کسانی که بشه با دل باهاشون ارتباط برقرار کرد.
حرف زدنِ اینطوری رو خییلی دوست دارم. احساس میکنم کلی انرژی بهم میده، کلی شارژ میشم. و جدیدا فقط دوست دارم با کسایی باشم و هم صحبت بشم که قادر به تکلم به زبانِ دل هستند.