دوستی پریروز سوال جالبی ازم پرسی، هر چند اون لحظه در جوابش خندیدم و گفتم : " وااای، نگو این حرفو، معلومه که اینطور نیست!" اما بعدا بین ابعاد وجودی خودم هم نزاع برپا شد! سوال این بود: " من الان یه سیاه چالهِ بزرگم که فقط تاریکی مطلق داره. هر چقدرم نور و روشنایی بهم بدی باز تاریکم، شرایط الن من ظلماته کامله، نور رو می بلعه بدون ذره ای انعکاس! حالا تو بگو به سیاه چاله یه دنیا نور هم بدی مگه براش فرقی داره؟!"
خوب سوال ذهن من این بود: " حاصل جمع سیاه چاله و ستاره چیه؟" از نظر فیزیکی- کوانتومی، نجومی،... نمیدونم اما برای من اینا دو تا دنیای متفاوتند. نور و تاریکی، حاصل جمع نور و تاریکی چیه؟ اولش گفتم بیا مثبت باشیم،" نور!" بعد دیدم نمیشه چون سر منطق رو با مثبت بازی نمیشه گول مالید.
جواب آخر که امروز مفصل برای طراح سوال هم ارائه کردم: " خوب به بَعد تاریکی و نور بستگی داره، اما همیشه نور قویتر بوده چون حتی کمی نور و خیلی تاریکی هم اون تاریکیه رو از مطلق بودن در میاره. ولی واقعا یه وقتایی ظلمات مطلق داریم و نور موجود کافی نیست، نتیجه اینکه تاریکی میبره."
اما...
اما،این خیال خام که "من الان end سیاه چاله ام و تمام شدم و سوختم و دیگه فایده نداره" حرف مفتی بیش نیست! چرا؟ چون عزیزم وقتی هنوز داری نفس میکشی این یعنی اینکه هنوز رگهِ مهمی از نور به نام حیات در رگهای شما جاریه. سیاه چاله شدن یعنی حذف یعنی حیات و همه چیزهای دیگه تعطیل، اگر سیاه چاله بشی خود طبیعت - خود خالق طبیعت- از صفحه پاکت میکنه. اگه هنوز پاک نشدی یعنی امیدی هست!
0 نظر:
ارسال یک نظر