ادامه نقد

دوست دارم این بحث نقد شفا ادامه پیدا کنه، اینه که مینویسم. همین که باعث شده از مخاطبِ خاموش صدایی دربیاد هویی بشنوه آدم، از صد تا آدمی‌ که اینجارو می‌بینن هفتا نظر هم در بیاد، خودش خیلیه. اولین حرف من همینه، هرروز که پامو از در خونه میزارم بیرون دوست دارم با آدما حرف بزنم، لبخند بزنم بهشون، لمسشون کنم، توی ذهن خودم تحلیلشون کنم، روی ماهشون رو ببوسم بهشون وعده آوردن چیزی رو توی روزهای آینده رو بدم که یعنی چند روز دیگه دوباره میبینمت دلت گرم. اینجا اما انگار برای عمّه‌ام حرف زدمو درد‌و دل‌ کردم، باز صد رحمت به عمّه که حداقل یه نگاه عاقل اندر سفیه میندازه.با نفس وبلاگ نویسی مشکل پیدا کردم به گمونم، برام یه فضای راکده که دوست ندارم حتا سمتش برم، انگار میذارنم توی قوطی.

کاری که ذوقیه وظیفه‌ای گردنش نیست، پولی‌ ازش در نمیاد که منتی سرش باشه، اما سر ذوق رو بستن، جلوی‌ به چپ و راست در رفتن رو گرفتن که خیر الامور وسطشه می‌شه حال الان اینجا، یه فضای خوب و مصنوعی که فیلفیل هم هست. 

هیچکی موظف نیست بیاد راز دل‌ و مکاشفات قلبی خودش رو چه اینجا و چه هرجای دیگه بنویسه، توقع بیجا مانع کسب است، بفرمایید آقا.  

اینجا دوست داشتنیه و شمایی‌ که اینجارو میخونی یا می‌نویسی تو هم دوست داشتنی هستی‌، امیدوارم حال اینجا خوب بشه یا اگر این در بسته شد در دیگه‌ای باز شه.